Bisikletiyle yol alırken birden durdu. Çitlere dayanıp hayalini kurdu. Ya şimdi burada da o arkasından duman salan metal taşıtlar olsaydı. Ya şimdi yaslandığı çitlerin ardında uzanan yemyeşil alanda çatısından dumanlar kusan binalar olsaydı.
Birden silkindi ve sildi aklından o ziyaret ettiği, ardından da zor kaçtığı gri şehirleri. Kendi şehri yeşildi işte. Pembe, kırmızı, maviydi... Elma, çilek, üzümdü... İnsan, hayvan, bitkiydi. Sevindi. Bastı pedala ve nereden baksanız en az o da rüzgar kadar esti...
Yorumlar
Yorum Gönder