...ve son diyecek biri. Bitecek başlayan zaman. Sıkıcı, eğlenceli, gülünç ya da hiç komik değil, denilecek ki artık tamam. Yarım kalan kitaplarım, daha izlemek istediğim dizilerim var benim ve aslında var olmayan ama olması için uğraştığım bir dünyam.
Daha duymak istediğim müziklerim var. Piyano, keman... Daha gitmek istediğim yolum var benim görmek istediğim, yanımda olsun dediğim kişiler, uyandığım an. Güneş var hem sonra yaz değil mi? Sonra ay var gece ve sonra kış, mevsimlerim olsun istiyorum kararında tam.
Daha hiç başlamadığım yazılarım, hayalini kurduğum kavuşmalarım var benim ey şehrim. Daha yudumlamak istediğim çayım, kahvem olsun istiyorum kocaman bardaklarda benim. Ekranlara bakarak hayallere dalmak, mahallemde uyanmak, otobüsü kaçırıp durakta kalmak, şehrimin yağmurlarında ıslanmak, güneşinde yanmak... Daha planlarım var benim: Gülmek, güldürmek. İstemeden de olsa ya da isteyerek üzmek; daha keyfini sürmek istediğim aylaklıklarım, miskinliklerim olsun istiyorum benim.
Şehrime giden yol yaklaştıkça kısaldığını düşünüyorum artık o yüksekten bir ip gibi gözüktüğünü sandığım asfalt yolun. 100, 10, 1 kilometre ve son. Zaman bitiyor, ömür geçiyor, bir rüzgar esiyor ve alıp götürüyor anı olacakların bazılarını. Daha yarım kalan kitaplarım, daha izlemek istediğim dizilerim var benim ve aslında var olmayan ama olması için uğraştığım bir dünyam... 'Bir rüyaydı, uyandım bitti' diyeceğim sanki ve şimdi hayal kurma zamanı yeniden. Belli mi olur gerçekleşir belki.
Yorumlar
Yorum Gönder