Kar beyazımızı çaldılar...

Güneşli bir aralık sabahında düşünüyorum, kar beyazımızı nasıl çaldıklarını bizden… Zaman geçti, biz büyüdük ve kar yağmaz oldu artık şehrimize… Şehir büyüdü, dünya ısındı. Kar gelse de üstümüze, yağmur olarak düşüyor artık avuçlarımıza, yazık.

Ne yani, çocuklarımız duyamayacak mı karın üzerine bastığımızda çıkan o sesi? Ne yani kar topu oynayamayacak mı şimdi torunlarımız? Nasıl yani? Kardan adam yapıp, kar yağarken göğün o farklı rengini göremeyecek mi bizden sonra bu şehirde dünyaya gelen çocuklar? Ne demek karlı gecede havanın adeta aydınlık olduğunu görememek? Nasıl olur cama yapışan bir kar tanesinin yıldız şeklini artık inceleyemeyecek olmak…

Biz kıskanırdık adeta karı… Geceden başladığında yağmaya, “Onun üzerine basan ilk biz olmalıyız” derdik içimizden. O kış sabahlarında para verseler erken kalkmazdık yataktan belki ama o taze kara ilk adımı atmak sanki Ay’a ayak basmak gibiydi bizim için… Sabah erkenden kalkardık… Yok mu yani artık okul dönüşü eller cepte, biraz da çamura batmamak için taze karlı kaldırımları seçip de eve öylece yürümek?

Körfez Savaşı zamanında ateşe verilen petrol rafinerileri nedeniyle “Artık kar siyah yağacak” derlerdi bize, şaşırırdık. Aklımıza kazımak için karın beyazını, yere düşen tanelere adeta gözümüzü kırpmadan bakardık… Ama şimdi ne, siyah ne beyaz… Kar kültürümüzü çalıyor bizden ‘gelişen’ ekonomi, yazık!